Lendas

Se algo destaca da cultura galega tamén son as súas lendas.

Hai unha lenda da praia da Lanzada que está relacionada coa fecundidade da muller. A tradición di que se tomas un baño de nove ondas durante unha noite de luna chea pondrá fin a infertilidade. Outra versión desta lenda é que as mulleres estériles para conseguir a fecundidade deberán bañarse e contar sete ondas dende o número dos ata o nove. As mulleres que queiras completar o rito de fecundidade deberán acostarse sobre a Cama da Virxen que está cerca da ermita de Nuestra Señora de A Lanzada. Además no último fin de semana de Agosto celébrase a romería da Virxen da Lanzada, na noite do sábado acuden centos e centos de mulleres que desean acabar coa súa infertilidade e para ello sométense ao baño das nove ondas a medianoche. Ao amanecer para completar o rito acuden a ermita e deberán barrer o solo para deshacer todo tipo de meigallos e males de ollo e despois realizar unha ofrenda a Virxen. Depois da misa realíazase a procesión donde a Virxen irá vestida coas súas mellores galas. 

Tamén destaca a lenda de Pena Molexa. Nun lugar de Vilasuso atópase Pena Molexa onde hai unha lenda... Dise que un feitizo converteu a un hada moi guapa en roca que es la Pena Molexa. Na noite de San Xoan desfaise do freitizo e durante uns segundos a roca transfórmase otra vez en muller acompañada de tesouros. Esta muller debería encontrar alguén que a liberase de pasar outro ano encerrada na roca, pero o pretendiente a facelo deberá pasar unhas probas para demostrar o seu amor. O hada dalle a elixir entre ela o un tesouro pero todolos anos él elixe o tesouro e ambos se funden na roca e ela deberá esperar un ano máis. Esta é a lenda da Moura. 

Logo esta a Dama da Pena Molexa que é a lenda dos reis e os guerrilleiros. A lado de Pena Molexa atópanse outras tocas das que se di que son un rei e os seus guerreiros convertidos en roca tamén por un feitizo. Na noite de San Xoan convertiránse de novo no que realmente son para decirlles a xente que sempre van a estar ahí para gardar a terra, e esa noite vixilan os montes e protexen as casas. Al acabar a noite convértense de novo en roca.

Festas Galegas

Algo que destaca da cultura galega son as súas festas. 

O Magosto é unha das festas máis tipicas gelgas aínda que tamén se celebren noutras zonas do norte. O Magosto está basado nas castañas, as castañas e o lume. Esta festa celébrase o 31 de outubro. E porque son tan importantes as castañas? Pois porque as castañas convertéronse para os romanos no fruto máis valioso entorno a súa alimentación e para a fariña. A festa do Magosto consiste en realizar para hogueras, e unha vez que están as ascuas colocar sobre elas algo metálico con buratos e ahí póñense as castañas a asar. 

Unha das caracterísicas desta festa é que despois de comelas castañas coller o pao que utilizaches para asar as castañas e pintarte a cara con el a ti, e aos que estén ao teu redor. 

Otra característica que xa máis ben é unha crenza é que din que se saltas por riba do lume mentres que se fan as castañas terás boa sorte. 

Outras das festas galegas é a festa de San Benitiño de Lérez en Pontevedra.

O 11 de Xullo é o día de San Benito, a lo largo deste día celébranse romerías e diversas misas no monasterio de Benedicto de Lérez nas que se honra ao santo e as que acuden miles de devotos a sanar as súas enfermedades a través da súa fé. Tamén hai unha pequeña procesión e actuaciones musicales á orilla do río Lérez. A historia desta festa é porque a imaxen de San Benitiño gárdase no Santuario de San Salvador, que oi o templo dun monasterio benedicto del siglo X. Miles de devostos acércanse a honrar a este Santo para la curación de problemas de pel.

Outra festa destacada de Galicia é a Romería de Chamorro. Esta romería é unha das celebracións máis tradicionais de Ferrol. Hónrase a patroa da cidade "Nosa Señora do Nordés", máis coñecida como a "Virxen de Chamorro". Esta celebración leva facéndose dende os anos 50. Esta romería consiste en subir unha ladeira do monte, hai xente que a sube de xeonllos porque xeralmente todo o mundo vai para facerlle ofrendas a virxe e os máis crentes sacrifícanse subiendo de xeonllos. Ao chegar arriba celébrase a misa e logo a xente come e pasa o día no campo.

Camiño de Santiago

A orixe do camiño de Santiago atópase na Igrexa, xa que esta afirma que Santiago o Maior era o discípulo de Xesús que estableceu unha amizade máis estreita con el. Santiago foi o primeiro dos doce apóstoles en morrer pola fé cristiá, por orde Agripa. Segundo a lenda os discípulos recolleron os restos moratis do Apóstolo e trasladáronos cara a Occidente. En Padrón deron sepultura ao cadáver do cal perdeuse o seu rastro durante centos de anos.  Cando encontráronse os restos do apóstolo comezou a súa veneración da imaxe de Santiago. Como apóstolo representouse vestido cun manto e unha túnica longa, en actitude sedente, sostendo un libro nas mans e ás veces descalzo. Ás veces levaba o símbolo do seu martirio, a espada. A imaxe de Santiago como peregrino apareceu máis tarde, desta forma estaba carazterizado cun sombreiro de á ancha na cabeza.
Santiago xunto con Roma e Xerusalén é un dos centros máis importantes de peregrinación do mundo cristián. Comezaron a acudir persoas procedentes de todolos lugares a través das rutas máis doadas de acceso á cidade. Foros cinco as grandes vías dos peregrinos. O Camiño Francés o primeiro, seguido polo Camiño Navrro e o Camiño Aragonés.

Hai diferentes motivos polos que a xente motivouse a realizar os casa 900 km de camiño que percorren as terras peninsulares. Era obrigada a asistencia á misa e ás confesións antes de comezalo camiño. Toda unha serie de normas atinxían ó camiñante como os privilexios, as exenciñons, as normas da indumentaria, os símbolos, a protección e liberdade do peregrino, etc. Para levar a cabo este camiño esixe unha indumentaria preparada. Polo xeral lévase o chapeo de á ancha, unha túnica ampla sobre a que ía unha capa con esclavina e sandalias e como complemento indispensable un bastón xa que era un gran apoio e instrumento de defensa e unha cabaza como cantimplora. Logo estaban as vieiras incoporadas como ornato distinto dos peregrinos que acreditaban na súa orixe que o portador cumprirá a peregrinación e acadara a costa da Fin da Terra. Tamén ás veces está a presenza do botafumeiro que era símbolo de puruficación e louvanza. Para cubrir as necesidades dos peregrinos foi necesaria a creación  de institucións hospitalarias ó longo do camiño.

Unha vez percorrido o camiño outro dos ritos  para os peregrinos é o aseo previo a entrada na cidade do Apóstolo. Chegados ó templo do Apóstolo, os peregrinos acudían a cripta  para rematar alí  cos seus actos de oración e devoción a imaxe de Santiago sedente que preside o altar maior. Para acreditar ó seu percorrido recibñian a "Compostela", documento redactado en latín e con validez recoñecida ante todolos reinos e tribunais de Europa.

En realidade a xente que fai este camiño non gañan só o facelo pola crenza que teñan senón que mentres o levas acabo disfrutas da paisaxe do camiño.

Habelas, hailas

En ningún sitio hai mas lendas das meigas que eiquí... Fai moito tempo que en Galicia díse que "Meigas? Habelas hailas..." aínda que non crea en bruxas...

Galicia é unha terra máxica que é bastante coñecida porque dise que hai tempo habitárona seres fantásticos que non saben de onde veñen nin onde están... Entres todolos seres fantásticos que dise que habitaron Galicia están as meigas que son mulleres que teñen un pacto co demo e así conseguen poderes excepcionales e como de todalas cousas... hai meigas boas e hai meigas malas. As meigas non son bruxas que é algo que a xente tende a confundir, as bruxas sempre actúan con maldad mentres que as meigas non xa que tamén son coñecidas como curandeiras e videntes e as personas acuden a elas ás veces para atopar axuda. As meigas voan encima dunha estaca coñecida como estadoxo.
En canto as meigas... hai un montón delas e cada unha diferénciase das outras polos seus poderes...

MARIMANTA. É a meiga do saco, é dicir a que roba nenos e os fai desaparecer. Díse que se unha anciana encorvada acércase a vosa casa a pedir limosna hai que dársela e vixilar aos nenos ata que esta se alonxe...
FEITICEIRA. É a que vive cerca dos ríos. Non ten mal aspecto como a anterior e aínda por riba ten unha voz dulce e bonita que hipnotiza cos seus cantos aos mozos do pobo ata que se meten no río donde elas están e alí eles afogaránse.
LURPIA. Ten moi mal aspecto e sae ao anoitecer, cando pide limosna hai que darlla e de forma xenerosa porque senon pode vengarse botándolle o aliento a un neno e provocarlle daños cerebrales incurables.
AQUELARRE. É unha amante de Satán, é unha das meigas máis maléficas e perigosas, botan mal de ollo a quen odian polo que é mellor que quen a vexa a ignore.
AGOREIRA. Esta meiga envellece prematuramente, vive moitos anos e é a meiga que adiviña o futuro.
SABIA. É unha meiga boa, das poucas boas que hai. O seu poder é curar as persoas de todolos males.



Pois xa que non poden correrse tantos perigos hai feitizos e amuletos para estar prevido contra as meigas malas...
Hai que clavar tralas portas das entradas das casas ferraduras de cabalo, morcegos ou colas de lobo. Outra opción é levar un dente de allo ou un collar de ramas de muérdago, allo ou conchas. Senon hai que buscar garras de fiera ou patas de ave de presa. O meigallo é o feitizo co que un pode liberarse delas. Por último tamén dicir que quen quera porse en contacto con elas dise que hai un bebida que se llama "Queimada" que se di que invoca as meigas