A madre do feminismo, Concepción Arenal.

Naceu no Ferrol en 1820. Seu padre era militar e chamábase Ángel arenal a súa ideoloxía era liberal e estaba na contra do réximen de Fernando VII. Morreu na prisión ao caer nunha enfermidade e ahí cando Concepción quedará huérfana de padre con solo oito anos. Concepción marcharase coa súa nai e estudiará nun colexio de señoritas e estudiará na Universidade Central de Madrid facéndose pasar por un home, vestindo como tal xa que naquela época á educación univertaria só tiñan acceso os homes e así comezará a participar en tertulias políticas e literarias que tamén iba contra as normas femininas daquela.

Jesús de Monasterio a incetiva para que funde o grupo feminino das Conferencias de San Vicente de Paúl para axudar aos pobres. Foi visitadora de cárceres.

Concepción escribe "La beneficiada, la filantropía y la caridad" e que presentará a un concurso co nome do seu fillo Fernando de tan so dez anos facendose pasar por el. A continuación o seu escrito foi premiado polo que pasaou a ser a primeira muller premiada pola Academia. Máis tarde publicó libros de poesía e ensaio e volverá a ser premiada por eles. Colaborará con la revista "La Voz de la Caridad" na que escribe durante catorce anos sobre as miserias do mundo que a rodea.

No ano 1872 funda a Constructora Benéfica, unha sociedade que se dedicaba a construccion das casas baratas para obreros. Colaborará organizando en España la Cruz Roja del Socorro para os feridos das guerras carlistas.

Concepción Arenal era feminista xa que con ela nace este movemento. Como xa dixen anteriormente tivo que pasar penurias polas que para poder recibir unha educación decente tivo que facerse pasar por home e polo seu fillo pequeno para publicar un escrito. Estudiou os problemas a que debía enfrentarse a muller do seu tempo para ocupar o seu posto na sociedade humana a necesita. Pensaba que era un gran erro pensar que a muller perfecta "no piensa más que en su casa, en su marido y en sus hijos". Loitou cos prexuicios sobre a supuesta inferioridade da muller tanto física como intelectualmente e quería introducirla no traballo e na educación. 

Morreu o 4 de Febrero de 1893en Vigo. O seu lema que a acompañou durante toda a súa vida: A la virtud, a una vida, a la ciencia. Sen embargo, a súa frase máis celebre foi probablemente "Odia el delito y compadece al delincuente".

VISITADORA DE CÁRCERES:

http://www.youtube.com/watch?v=K6A_VNxpUEk

http://www.youtube.com/watch?v=rMql3yV8IMo

RESISTENCIA GALEGA

NUNCA MÁIS

O lobishome, o primeiro home lobo da historia

O lobo sempre foi un animal salvaxe odiado nos pobos e nas aldeas, o peor enemigo do home. Debido a que é un animal salvaxe se cría nun espacio igual de onde saca a súa agresividad. Se dicía que o lobo tres meses come carne, tres tierra e otros tres non come. Este animal feroz posee unha vista dotada xa que caza na noite e ten medo a luz e ao lume. Díxose moito tempo que é un animal demoníaco, un animal que leva o mesmo diablo dentro... é o ser onde se reencarne o mal. Podríase concluír que o lobo é un animal que sembra o medo incluso pánico. Os homes para defenderse del rezan a San Bartolomé, a San Benito o a San Antonio. Se suben aos árbores, prenden lume, tocan latan e gritan.

Hai varias interpretaciones do home lobo, entre elas explicacións que se limitan a describirnos un estado físico y psíquico. Os homes lobos son personas que teñen moito pelo nas mans e pes, o dedo corazón moi longo e teñen enfermedades mentales. Dicíase tamén que podían ser homes lobos de forma voluntaria, podían haber pactado con el demonio... dicen que é froito dun pacto o dunha posesión do diablo que se mete nos corpos das personas, o froito  de alucinaciones producidas por bruxas e as súas pócimas, senon por herencia, por maldicións, baraxábanse moitas opcións...

Hai xente que defendía que os homes vólvense lobos porque foron mordidos unha noite de lúa chea por un lobo enfadado o por unha loba en celo. Según esta teoría o homre lobo mata as personas para quitarlle o unto. O unto que sacaba o home lobo as súas víctimas e que vendía  era para facer adivinaciones ou carilegios, maleficios, feitizos...

Outra xente pensaba que o "lobishome" era un retroceso na cadena da hominización xa que en nós sobreviven ideas, actitudes e formas de comportarnos dos nosos antepasados. Nesta teoría o lobo é un deus ou un animal sagrado.

A "fada" pódese traer de nacimiento ou pódese adquirir debido a un meigallo. A fada é un corpo extraño que se mete nos nosos corpos facéndonos dano. A levamos no sangue e ao botar sangue fora se cura. O home fadado adquiere un comportamento sobrenatural polas propiedades maléficas. A fada é outras das cousas que pode llegar a coverter a un hombre nun lobishomre, un poseso, un feitizado, un ameigallado. Neste caso para curar a un lobishome hai que acudir a un bruxa bóa. Hai zonas na que ao botar fora este mal, chámalle "pioeiro dos lobos".

Historia dun lobishome:

https://www.youtube.com/watch?v=gwzjlm14Cy0

COSTUMES GALEGAS

As costumes son hábitos adquiridos, cando repetimos moitas veces un mesmo acto sexa individual ou colectivos formamos unha costume. Ista é unha forma de comportamento especial dunha comunidade que será o que o distinga doutras, como por exemplo sus bailes, sus expresións, a artesanía... 

As costumes vanse pasando de xeración en xeración ata converterse en tradicións.

BAILE GALEGO.

Os máis coñecidos son a pandeirada, a xota galega, a alborada, os alalás, o aturuxo e a máis destacada a muiñeira, da cal se pensa que o seu nome deriva dos bailes campesiños que facían nos moliños mentres esperaban para recoller a fariña. A muiñeira consta de dúas partes: 

• Efectúase os puntos
• Efectúanse as voltas que constan de 16 compases

A muiñera ten un ritmo basado na rapidez, e o baile que recoller o costumismo popular. E por suposto isto está acompañado de música: a gaita, o bombo, o tamboril e a pandereta.

A muiñera máis característica de Galicia é o espantallo, danza campesiña. Como o seu propio nome indica é unha danza inspirada nos espantapaxaros. Neste baile o espantallo está vivo e encargabase de bailar coas mozas. 

Neste baile galego iban vestidos sempre da mesma forma:

https://www.youtube.com/watch?v=EwTWdoidYto

EXPRESIÓNS GALEGAS.

O galego...

Non te chama por teléfono........  *Dache un toque.

Non te sauda..........................  *Diche boas.

Non se enamora......................  *Está enconao.

Non tratra de convencela..........  *Cómeche a orella.

Non da besos.........................   *Cómeche a boca.

Non bebe moito......................   *Énchese.

Non é que non o entenda.........   *Non o pilla.

Non te da a espalda................   *Mándache a puta merda!!!!

Non se alimenta.....................   *Énchese coma un porco.

Non golpea............................   *Sóltache una hostia!!!!

Non ten diarrea......................   *Ten o cú que bota fume.

Non se rí...............................   *Descojónase!!!!

Non corre rápido.....................   *Sae fostiao.

Non é boa persoa...................   *É a hostia.

Non está cansado..................   *Está feito unha merda.

Non ve a unha chica fea.........    *Ve un becho.

NO HABLA CLARO.................     *SOLTACHO NA PUTA CARA!

"NO HAY NADA MALO EN SER GALLEGO"

https://www.youtube.com/watch?v=90QsOQDS51M

"UN GALLEGO GALLEGO"

https://www.youtube.com/watch?v=HYN1w0sR9Jc

AS MULLERES

Poderíase dicir que as mulleres tiveron dende a prehistoria un papel diferente dos homes na sociedade.
¿Para ben ou para mal? 
Hai xente que pensa que simplemente as mulleres non valen para facer as mesmas cousas que un home, eu penso que non é que non sirvan para iso, senon que hai determinadas cousas que lles poda resultar más sinxelo aos homes que as mulleres, E VICEVERSA, pero aínda así iso non quere dicir que as mulleres sexan seres inferiores nin moito menos.
Crese que as mulleres foron quenes levaron as sociedades antigas cara o neolítico e foron as primeiras agricultoras.
Moitas mulleres galegas loitaron nun mundo de homes...
Na Igrexa a muller tiña dúas imaxes, a de Eva como a muller pecadora e a de María como a muller virxen, responsable e boa madre. Pode resultar irónico, debido a que son dúas imaxes totalmente distintas da época, volver a enfrontarse o "bó" contra o "malo", aínda que en realidade é o que nos cremos que é bó e o que nos cremos que é malo. Daquela o máis importante para a muller era a castidade onde se volver a ver representado o papel de María. As mulleres eran utilizadas como monedas de cambio en canto a que as casaban como lles conviñera, e por no dicir que estas eran as que mellor vivían xa que eran as mulleres privilexiadas. Logo están as mulleres campesiñas que tiñan condicións moito máis duras. Estas, engargábanse da educación dos seus fillos máis da roupa, da cociña, da limpeza, do ganado....
E por outro lado están as monxas que eran as muller que habían cometido pecados e decidían dedicarlle a súa vida a Deus para poder liberarse dalgún modo do castigo que vendría despois da morte. Aínda que había mulleres que decidían tomar este camiño só para evitar os matrimonios pactados daquela época. Istas, eran as únicas mulleres que daquela podían optar a escritura e a lectura.


MULLERES GALEGAS DESTACADAS.

Sofía Casanova (A Coruña, 1861) foi a primeira licenciada en medicina en Galicia. Publicó novelas,cuentos, una comedia, y más de 1200 artículos en periódicos y revistas en Galicia y Polonia. Como periodista y cronista destacan los artículos publicados en ABC "La mujer española en el extranjero" , "De la Revolución Rusa" , "Impresiones de una mujer en el frente oriental de la guerra europea" , "La revolución bolchevista, Diario de un testigo"  y "El martirio de Polonia". Todas estas publicaciones se agruparon en el libro  "De la guerra" .




http://www.youtube.com/watch?v=VzOgpfq_j7A


Olimpia Valencia (Baltar, 1898) foi a primeira muller que ingresó na Real Academia Galega. Era unha muller de ideoloxía de esquerda, comprometida co seu país e co seu xénero, sendo das primeiras profesionais galegas que loitaron por normalizar a condición feminina na nosa sociedade. Fixo unha comunicación na Academia de Vigo, que levaba por título: “La mujer gallega ante el homenaje a Paz Pardo”.


No mundo das artes e da literatura destacan María Casares (1922, A Coruña) que era unha actirz que foi exiliada en Francia.